Hazel Prior "Veronica i pingwiny"

Tytuł: "Veronica i pingwiny"

Cykl: Veronica McCreedy, tom 1

Autor: Hazel Prior

Wydawnictwo: W. A. B.

Ilość stron: 384

Data wydania: 08-02-2023

Moja ocena: 7/10

 

Osiemdziesięciosześcioletnia Veronica McCreedy nudzi się w swojej wielkiej posiadłości. Na co dzień towarzyszy jej jedynie pani sprzątająca, Eileen.

Staruszka zleca pracownicy odnalezienie ewentualnych członków jej rodziny, którym mogłaby zostawić swój majątek. Odnajduje swojego wnuka, Patricka, ale ten nie spełnia jej oczekiwań. Pracuje tylko przez jeden dzień w tygodniu w sklepie rowerowym kumpla, rachunki opłaca z zasiłku a co najgorsze pali trawę. Zdecydowanie nie jest godnym następcą rodu.

Veronica jest wyjątkowo zrzędliwa i lubi mieć ostatnie słowo. Po skreśleniu wnuka jedynym co ją jeszcze interesuje jest blog o pingwinach. Starsza pani postanawia uszczęśliwić swoją obecnością kadrę stacji badawczej i nikt nie jest w stanie odwieść ją od celu.

Patrick z początku nie wydaje się ciekawym osobnikiem. Rozpacza po rozstaniu z dziewczyną i pociesza się narkotykami. Nie polubił też wymagającej babci. Jednak kiedy dowiaduje się o nagłym pogorszeniu stanu jej zdrowia postanawia ją odwiedzić i nawet nie ze względu na majątek. Dzięki temu poznaje dziewczynę, z którą może połączyć go coś więcej.

Poznajemy niełatwy życiorys Veroniki, zawarty na kartach jej pamiętnika. Dowiadujemy się, do kogo należą cztery pukle włosów, które przechowuje kobieta. Odkrywając wydarzenia, które ukształtowały jej charakter zaczynamy ją rozumieć.

Na pingwiny trzeba trochę poczekać, ale gdy już się pojawią, okazują się naprawdę urocze. No, może nie wszystkie, bo te ptaki też mają charakter. Podobnie jak Veronica muszą być twarde, by przetrwać w trudnych warunkach. Znajdują miejsce w sercu starszej pani, która pragnie wesprzeć ochronę tego gatunku.

Szalona decyzja pani McCreedy, by wyruszyć na Arktykę, może zmienić życie kilku osób oraz jednego pingwinka.

Czyta się przyjemnie, gdy zmieniamy nastawienie do bohaterów, którzy z początku nie rokują nadziei.

Tekst i zdjęcie: Anna Dyczko, Międzyczas

https://linktr.ee/annadyczko_mczas